Het werkpaard door zijn hoeven gezakt!!

En daar ging het dus fout gisteren, of eigenlijk zaterdagmiddag al na ons bezoek aan de vuurtoren en de lekkere lunch daar. Een van de redenen voor onze rustdag gisteren was dat de Challenger stuurde als een oude muilezel. Conclusie: de stuurbekrachting heeft het begeven. Eigenlijk was hij al de hele weg niet echt soepel en haperde hij wat in scherpe bochten naar links. Weer kwam Alberts voorgevoel uit, want hij zei in Melbourne al dat hij het gevoel had dat we niet de hele reis met deze auto zouden rijden.
Maar ja, wat doe je dan? Je zit op een eiland waar geen vestiging van Europcar zit en de boot is gereserveerd voor maandag en het huis is eigenlijk wel heel lekker. Dus deden we lekker niks, behalve een boodschapje in het dorp en zaten we onze tijd gewoon uit. Totaal geen spijt van, want onze lijven waren best eens toe aan een dagje niks. Bovendien waren we blij met het overleg met Ian en Realene, want wij vonden nog dat we het werkpaard schoongewassen terug moesten brengen, om discussie over het rijden van unsealed (onverharde) wegen te voorkomen. Want Europcar zegt dat je dat speciaal moet verzekeren, terwijl Autoeurope ons zwart op wit gaf dat we het wel mogen. Maar wat heb je aan het gedoe?

Niks doen, niet bellen, niet wassen, zegt Ian. Gewoon naar het vliegveld in Adelaide rijden en zeggen dat het ding kapot is. Gebeurd toen je van de ferry afreed en als ze wat zeggen over het rode stof, dan zeg je dat het nou eenmaal heeft geregend. Klaar. En zo gingen we met het bakbeest op de boot, kreeg Albert een plekje met weinig stuurwerk van de dekbemanning daar na uitleg en stuurde hij met spierpijn in de armen het ding naar Adelaide.

Ken je ons? Als ze nou dit zeggen … als ze nou dat doen … als ze nou een kleinere auto willen meegeven … als er nou geen automaat staat …. al duurt het twee dagen, dan nemen we wel zolang wat anders mee …. als, als, als. Als mijn tante klootjes had, was het mijn oom, zegt mijn lief dan, maar hij doe net zoveel ´als´ als ik. En ik denk dan aan pa, die altijd zei dat een mens het meeste lijdt aan hetgene dat hij vreest. En zo was het vandaag ook. Terwijl ik bij Europcar het kantoor binnenloop, is de jongen die buiten klanten opvangt al aan de praat met Albert. En allebei krijgen we hetzelfde te horen, zonder vragen of opmerkingen: daar gaan we even een andere auto voor regelen. Even bellen, kunnen jullie even een FFAR (grootste SUV) sturen? Wel even wassen graag.

En zo wachten we een kwartiertje en krijgen we een blinkend schone Mitsubishi Pajero. Eigenlijk waren we al teleurgesteld dat we die in Melbourne niet meekregen en het werkpaard was prima, maar miste best wat luxe en was ook zeker niet schoon. Dus even het paard afgetankt, spullen overgeladen, meisjes op kantoor een leuk souveniertje gegeven en daar gingen we met het volbloedje. Hij heeft minder kilometers op de tellen, is wat hoger en breder, dus we zitten ruimer en hebben meer uitzicht naar buiten en heel belangrijk: deze heeft een brede armsteun voor Alberts pijnlijke linkerarm. Wij zijn er heel blij mee!

Het werkpaard

De volbloed

Great service!

Om het te vieren mocht ik na aankomst bij het mooie The Lakes Resort in West Lakes naar de kapper in het winkelcentrum aan de overkant. Ik kreeg een mooi nieuw kleurtje en het werd een stuk korter. Ook Albert werd geschoren en gepamperd en het was bovendien erg gezellig, want kletsen kunnen die Aussies wel. Inmiddels is het bijna half zeven. Albert relaxt even op het grote bed en kijkt naar MAS*H (ha, herhaling nummer 80, vast niet vermoeiend dus) en we gaan ook eens kijken of het restaurant hier de moeite waard is. Stay tuned!

Vanaf ons terras

Even het bed testen

Zon over het meer