Na gisteren eens op een normale tijd te zijn gaan slapen, hielden we het vanmorgen al tot half zeven uit in bed. Er komt weer een normaal ritme in en we zijn de middag ook al doorgekomen zonder in slaap te vallen. Het wordt nog weleens wat met ons! Albert heeft trouwens geen tijd om te slapen, die is inmiddels druk in gesprek met de bejaardensoos hiernaast 🙂 (Ben ook nog even gegaan)
We checkten uit, verrasten Deb met een Hollands souvenirtje en bedankten haar voor een prima verblijf. Het was een heerlijk ontspannen plekje met veel ruimte en een mooi uitzicht op zee. Het was nog druk in het stadje en we besloten Apollo Bay achter ons te laten en elders te ontbijten. We reden de route richting Lavers Hill en stopten bij een gezellig uitziend cafeetje voor brekkie. Het was er rommelig, maar gewoon gezellig. We zijn er inmiddels achter dat je in dit soort gelegenheden niet wacht tot je bediend wordt, maar aan de counter gaat bestellen wat je hebben wilt en dat het dan aan je tafel gebracht wordt. De rekening betaal je vooraf.
De grote verrassing hier is niet het ontbijt van bacon and eggs, wat overigens prima is, maar de vogels. De tuin zit vol prachtige papagaaien (of zoiets?) en de eigenaar zegt dat sommige zo mak zijn dat je ze met de hand kan voeren. Voorzichtig lopen we naar buiten en een enorme wolk van rood, groen en blauw stuift op. Maar enkelen kennen blijkbaar het klappen van de zweep en al snel eet er een bij Albert uit de hand. Dat emmertje voer staat er niet voor niks natuurlijk. Op diverse plekken zijn ook voerbakjes, dus die blijven wel komen. Ik kan niet stoppen met foto´s maken. Je ziet vooral de rood-blauwe vogeltjes overal in het wild, maar die vliegen ineens voor je auto weg en krijg je nooit op de foto. Nu is het maar wachten en klikken.
Ons volgende doel is nog steeds langs de Great Ocean Road en op zo´n 85 kilometer van ons vertrekpunt in Apollo Bay. Het is ook het meest beroemde punt van dit gebied: de Twaalf Apostelen. Nog steeds rijden we langs prachtige glooiende groene heuvels met veel schapen en koeien en mooie gezellige, vaak houten huizen. Als we de borden van de Twaalf Apostelen zien, blijkt dat we aan de rechterkant van de weg een grote parkeerplaats op kunnen en dan via het Visitor Center onder de weg door. Het is druk, maar niet té druk, al zijn we een bus Japanse toeristen gelukkig net voor. Tja, hoe leg je het uit? Gewoon niet, kijk maar naar de foto´s. Wat erosie van zeewater kan doen met rotsen door de eeuwen heen. Zeven van de twaalf staan er nog, de rest is al onder water verdwenen. Maar indrukwekkend is het, vooral ook door de ijsblauwe kleur van de zee en de prachtige witte golven die tegen de zachtrode rotsen slaan. Je-wordt-er-stl-van-momentje!
We vervolgens onze weg richting Warrnambool en tanken voor het eerst in Port Campbell. Diesel only, staat er op onze tankdop, maar diesel staat niet op de pompen. Ik loop naar binnen en vraag het en lachend wordt er naar een pomp gewezen die apart staan aan de zijkant van het gebouwtje. Aha, ja, eh blond en from Europe. De man kan er hartelijk om lachen en bij het afrekenen volgt het onvermijdelijke praatje, want ouwehoeren kunnen ze als Brugman, die Aussies. Even snel een boodschap doen, wat vragen of regelen, vergeet het maar, je krijgt uitgebreid antwoord en uitleg en liefst ook nog een leuke anekdote.
We besluiten na een tijdje dat het korter en leuker kan dan via de snelweg. Stel je trouwens van snelweg niet veel voor hoor. Meer dan een tweebaansweg, zoals in Nederland de provinciale wegen of in Spanje de carreteras, is het niet. Geen drukke autosnelwegen hier met meerdere banen, gewoon een baan heen en eentje terug. And keep left, al blijft dat soms lastig bij rotondes en onoverzichtelijke kruisingen. We zeggen dat de Garmin haar mond moet houden en ik ga navigeren vanaf de kaart. Binnendoor vanaf Peterborough naar Terang zien we veel boerderijen met mooie koppels koeien, waaronder ook veel zwart-bont, maar geen echt grote bedrijven, zoals (daar is ze weer) bijvoorbeeld in de States. Ik gok dat het grootste koppel melkvee wat we zagen zo´n 100 koeien telde. De huizen zijn van hout, allemaal met veranda en sommigen zijn best mooie riante huizen (maar echt geen villa´s) en we zien geen stallen, alleen veel open kapschuren met machines en materialen. Wel spotten we ergens een doorloopmelkstal. Voor ons is dit echt vakantie, wij zijn gek op dit soort gebieden. Koeien, grasland, machines. Wat we missen zijn nog de grote trucks.
Nou, dat duurde niet lang hoor! Voorbij Terang werd het Alberts genietgebied. Vrachtwagens, vrachtwagens en nog meer. Dikke neuzen, grote twopipers, wat wil een trucker nog meer? Misschien zelf in zo´n ding rijden, maar dat vergeten we maar even.
We houden een lunchstop in Lake Bolac waar we bij de milk bar (ha, dat is geen melkbar, maar meer een cafetaria) wat eten. Fish and chips voor mij en voor Albert een hamburger met alles erop en eraan. Als ik naar de WC vraag, word ik vriendelijk naar de overkant verwezen. Daar staat een openbaar toiletgebouwtje zoals je dat overal vindt en waar ik later ook de truckers heen zie gaan voor ze komen eten. Grappig, je plast dus in het openbaar toilet en gaat dan eten halen. Zo werkt dat hier dus. Niks mis mee, was netjes en schoon.
En zo vervolgens we onze weg via Ararat, waar we wat boodschappen doen in een enorme supermarkt van Woolworths. We kijken onze ogen uit, vooral naar de mooie verse produkten en de gigantische keuzes. Van daar naar Mortlake en tenslotte naar Stawell, waar we logeren in de Coorrabin Motor Inn. Het wordt droger en droger en er komt minder vee en dan zitten we ineens tussen de druiven en de wineries. Feels like home 🙂 In de verte zien we de bergen van de Grampians, ons doel voor morgen. We vinden langs de Western Highway ons motel en worden hartelijk verwelkomd door Ray. Hij voorziet ons van allerlei informatie, boekt zelfs een restaurant voor ons en vraagt weer of we melk willen. Die melk in de koffie en thee krijg je hier dus vers mee als je wilt. Wij zijn niet zo van de melk 🙂 We komen in een oudbollige aandoende kamer, maar alles is er. Zitje, goed bed, fijne kussens, ruime badkamer, hoekje met koelkast, magnetron, koffie en thee en ruime kasten en een bureau. De airco werkt prima, want het weer is vandaag totaal anders dan gisteren en de temperatuur is zo´n 23 graden.
We horen veel geklets buiten en als Albert even wat uit de auto haalt, hoor ik hem praten met de buren. Drie senior stellen die van uit Melbourne hierheen gekomen zijn voor de Stawell Races. Minder druk en veel gezelliger dan in de stad, zeggen ze. Morgen is het namelijk Melbourne Cup Day, de grote dag van de paardenraces in de stad en dus ook in de hele staat een vrije dag. Wij kiezen toch maar voor de natuur.
Inmiddels is het bijna 7 uur en spoeden we ons naar het Town Hall Hotel, waar Ray voor ons gereserveerd heeft in de bistro. Weer een compleet nieuwe ervaring! Voelen we ons soms ervaren reizigers, soms voelen we ons ook weer heel klein en onwetend. Niemand komt naar ons toe om ons een tafeltje te geven, dus ploffen we neer naast de buurtjes van vanmiddag en als er ook niemand ons wat te drinken aanbiedt, kijken we eens goed om ons heen. We zien allemaal mensen zelf naar de bar lopen, dus vraag ik aan Val naast me of dat de gewoonte is. ´Sure love, this is a bistro´. Eh ja … en the menu is on the table. Dus je gaat je drankjes halen, neemt het menu mee, kiest wat uit, gaat dan aan de kassa melden wat je wilt en rekent meteen af. Zo gaat dat hier blijkbaar in een bistro. Albert regelt de drankjes en ik ga later voor mij een Chicken Kiev en voor hem een schnitzel bestellen. Grote borden, lekker eten, geen toetje meer nodig!
Als we terug komen is het half negen en hoewel we ons hadden voorgenomen het tot tien uur vol te houden, weten we niet hoe snel we de oogjes dicht moeten doen. En dat tot vanmorgen 7 uur! Nu snel het blog online, op naar een ontbijt buiten de deur (kon hier ook, maar dan wordt dan op je kamer gebracht) en naar de Grampians.
Veel meer foto´s in Fotoverslag in het menu!
DOWN UNDER 2014 
Pingback: Vogels, aposten en veel boerenland | DOWN UNDER 2014
Altijd weer leuk om te lezen, ga zo door.
Martin de vries
Zoveel herkenbare dingen!! De vogels, de melk en de gewoonte in de bistro 🙂 Die vogels mis ik denk ik nog het meest. Wat een geluid maken zij! Heerlijk. Zo jammer dat je die hier ook alleen maar ziet vanuit een kooitje. Zo in het wild zijn ze veel leuker.
Mooie rit langs de kust. Veel plezier in The Grampians!
Prachtige foto’s en een hardstikke leuk verhaal,kijk er elke keer weer naar uit.
Zo te lezen hebben jullie een prachtige reis uitgestippeld ,erg leuk allemaal om te lezen
Leuk verhaal weer. Hier harde wind, koud en regen.