Dat je er toch in Australië weer achter komt, waarom je eigenlijk naar Spanje geëmigreerd bent …. de pijn is er weer, zoals vanouds als de lucht heel vochtig is en het tempo gewoon net wat te hoog ligt voor Albert. Het is echt niet koud hier, integendeel, het werd vandaag weer gewoon 27 graden, maar ze geven voor morgen weer regen op en we hebben al wat gehad deze week natuurlijk. Tel daarbij een stad als Sydney en een zere spier in zijn kuit en het plaatje is compleet. Hij gaat verkrampt lopen, het zenuwstelsel slaat op alarm en zijn hele lijf doet pijn. Het was een zware nacht voor hem, aan het bed heeft het niet gelegen, want ik heb zalig geslapen en ik ben de grote zeur als het gaat om bedden. Het hele huis is super en dat is nu extra fijn, want zelfs de banken zijn heel comfortabel en Albert heeft gewoon de ontspanning nodig. Ik ook, denk ik, want ik heb tot negen uur uitgeslapen vanmorgen en dat is nog niet vaak gebeurd de laatste weken.
Toen we vanmorgen uit bed kwamen, vroegen we ons af wie de stop uit de haven had getrokken. Er is hier duidelijk nog eb en vloed, want waar we nu en gisterenavond lichte plekken in het water zagen, waren vanmorgen zandbanken. Aan de kade te zien is het water niet meer dan een meter gezakt, maar nu snappen we ook dat mensen hier gewoon in het water lopen en er wordt heel veel gepeddeld op surfboards. Het water komt bij de meesten maar tot de heupen, behalve natuurlijk in de diepere vaargeul, maar die is vrij smal. ´s Ochtens kan je hier gewoon lekker op de zandbank spelen, zoals wij vroeger deden in de Biesbosch.
Na een langzame start met een heerlijk ontbjit van bruin brood met Nederlandse kaas van Frico, gevonden in de Woolworths en het in- en uitruimen van de vaatwasser, gaan we toch op pad. Albert wil niet hele dagen hier hangen, maar ziet de eerder bedachte dolfijnencruise niet zitten. Ik ook niet, nog meer water en wellicht toch koude wind op zee, laat maar. Bovendien ben ik na de verhalen van Marja en Ko uit Amerika toch wel wat benauwd om zeeziek te worden, vooral omdat ze op de site waarschuwen pilletjes mee te nemen. Geef mijn portie maar aan fikkie. Ook het Animual Sanctuary, waar je diverse Australische dieren kan zien, valt af. De meesten hebben we nu wel in het wild gezien, het is warm, dus we verwachten nog meer slapende beesten en als je een koala wilt vasthouden voor de foto, ben je al gauw 100 dollar verder (2 x 20 entree plus 45 voor de ´encounter´). Daar eten we liever lekker van.
Als Albert pijn heeft, gaat hij het liefst toeren en ik vind het altijd heerlijk om te kijken en onderweg foto´s te maken, dus kiezen we van de kaart die ze in Mollymook mee gaven voor tourist drive nr. 10. Eerst gaan we nog naar het postkantoor om een klein pakketje met souvenirs naar Doetinchem op te sturen, tenslotte duurt het anders wel heel lang voor Macy haar mini-UGGjes aan kan. Natuurlijk ook wat voor Jordy erin.
En dan gaan we op pad. Tja, hoe omschrijf je zo´n rit van toch wel zo´n 100 kilometer? Gewoon prachtig! Dit is zo´n mooi gebied, vanaf de kust rijd je zo het mooie glooiende landschap in, waar je toch wel even met je ogen moet knipperen als je zomaar drie dromedarissen in de wei ziet lopen. Ja, ja, die hebben ze in Rhenoy bij de Paay ook, dat weet ik, maar toch. Noordelijker in Australië lopen er veel in het wild, ze noemen hier alles met een bult of meerdere bulten ´camels´.
Een groot deel van de route loopt via onverharde wegen, maar wel breed en goed begaanbaar. We zien talloze boerderijen, maar geen grote bedrijven en vaak heel mooi, maar er zijn hier ook veel rommelmakers hoor. Veel oude zooi, tractoren, auto´s en dergelijke, wel mooi vinden wij dat. En dan rijden we een heel stuk door het regenwoud, fantastisch met varens zo groot, op stam, mooie kreekjes en diepe afgronden. Ik stap uit om wat foto´s te maken en als ik later weer in de auto zit, voel ik wat kriebelen op mijn been. Als ik wil krabben, voel ik iets slijmerigs en ik schrik me dood als ik een soort wormachtig ding zie, zo groot als een rups. Als ik hem van mijn been wil halen, krult hij helemaal op, maar het lijkt daardoor wel of hij onder mijn huid kruipt. Als ik hem los heb, bloedt het stevig. Ik druk het zoveel mogelijk uit en maak het schoon met antibacteriele wipes die in de auto liggen. Ben best even bang hoor, je hoort hier zoveel verhalen over enge giftige dieren. Maar enfin, nu, enkele uren later is er niks aan de hand, dus ik zal het wel overleven.
Verder zien we dode wombats en kangoeroes langs de weg (niks nieuws inmiddels) en laten we weer een mierenegel oversteken, net als een paar enorme hagedisachtigen. Jee, een was wel een meter lang zeg. Prachtig dier, maar te snel voor een foto.
Rond een uur of twee zijn we, na tijdenlang geen dorp gezien te hebben, in Wyndham. Zes huizen, een school, een general store met café en een oud hotel. We kiezen voor het hotel en stappen 100 jaar terug in de tijd als we de bar in lopen. Honger hebben we niet echt, dus bestel ik twee Coke Zero. Ha, dat hebben ze dus niet, al dat moderne spul. Er is nog één blikje Diet Coke en dus komt er een glas sodawater met een stukje citroen bij en ik neem een zakje chips voor het zout en de lekker. We gaan buiten onder de porch zitten en hebben al snel praat met een local, die met zijn drie lodderige grote honden duidelijk op zijn zaterdagmiddagpraatstoel zit. Harstikke gezelig was het. Hij is brandweerman (vrijwillig) en we raken aan de praat over het grote risico op bosbranden hier in relatie tot Spanje. Het is bij ons ook heel droog, maar wij hebben gek genoeg in onze omgeving – gelukkig! – weinig bosbranden. Hij legt uit dat het vooral te maken heeft met de droge onweersbuien die hier veel voorkomen en de vegetatie. Blikseminslag in een eucalyptusboom geeft al snel vuur en de olie uit die bomen verspreidt het vuur razendsnel. Ook de ´bush´, die struiken die hier laag aan de grond groeien, zijn zeer brandbaar, net als de naaldbomen en dus gaat het snel mis. Altijd mooi om dat soort uitleg van experts te krijgen en praat heb je hier al snel. Zoveel gemoedelijker en gemakkelijker dan wat we gewend zijn van de USA.
We vervolgen onze weg weer via Pambula en zijn dan halverwege de middag thuis. Albert neemt pijnstillers en gaat een paar uurtjes naar bed, ik val op de bank in slaap. Het is vakantie, dus mag het 🙂 Ik ga zo eens soep opwarmen (uit van die zakken) en een broodje bal maken. We eten makkelijk vandaag, moet kunnen. Benieuwd wat morgen brengt, vooral het weer is niet echt duideiljk.
DOWN UNDER 2014 
Pingback: Een dagje toeren op het platteland van New South Wales | DOWN UNDER 2014
Weer een gezellig verslag en mooie foto’s
Resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst 🙂 Ik ben altijd heel snel wagen-, lucht-, of zeeziek hoor! En toch ga ik de volgende keer gewoon weer 🙂 Maar zo te lezen hebben jullie nu ook een fijne dag gehad. Ik hoop dat Albert zijn pijn snel minder wordt!
Groetjes Marja
Wat ellendig dat Albert zo’n pijn heeft, wel fijn dat je nu merkt dat het in Spanje veel beter is voor zijn gezondheid. Ik denk dat je een bloedzuiger op je been hebt gehad, kan verder geen kwaad.
Wens jullie een paar rustige dagen toe en ik heb genoten van je beschrijving van het natuurschoon en de hartelijkheid van de mensen. Ik vond ze in Amerika altijd erg aardig en hartelijk. Heb nog steeds contact met mensen die ik daar 25 jaar geleden heb leren kennen op onze tour.
Veel beterschap voor Albert XXX
Ik heb weer genoten van je prachtige verhalen. Beterschap voor Albert en een wat rustiger dagje is ook wel fijn voor jullie. Lieve groetjes
Dat was alweer een mooie dag! Wel eng met die soort worm op je been, maar gelukkig valt het mee! Jammer dat Albert zo’n last heeft van zijn lichaam, hopen maar dat ie zich gauw beter voelt!
Hai monique kijk je wel uit met die beet op je been ,hou t in de gaten weer heerlijk om te lezen en beterschap voor je mannetje.xxxx
Fijn om je verhaal weer te lezen. Moest erg lachen om de kamelen en de Paay! Eef keek me raar aan. Maar even uitgelegd. Zijn daar vaker geweest met de kleinkinderen. Wat naar dat Albert zich zo beroerd voelt. Hopelijk knapt hij gauw op. Griezel van dat beest. Heb een kennis die in Australië heeft gewoond en het altijd over enge, giftige beesten daar heeft. Dat toeren past het best bij jullie denk ik. Geniet er nog maar van!
Sorry to hear that Albert’s health isn’t too good, but you both still seem to have a great time. Expert travellers!! The thing you found on your leg would almost certainly have been a leech (bloedzuiger): they are quite common in rainforest country. If you go into any more rainforest than take some insect repellent (like Aerogard) and spray or roll that on any exposed skin – that will usually keep them off. I suggest that you have a look at Wikipedia which gives advice on how to remove them safely – if not done properly there can be a risk of infection.
Ohhh wat een schrik zo’n beest op je been. Ik ging van de week weg van de parkeerplaats van de Aldi, zie ik een hele enge spin langs het zijraam naar beneden zakken, gelukkig aan de buitenkant…… terwijl ik niet echt bang ben voor spinnen. Ben wel hard gaan rijden zodat hij van de auto zou gaan, moet dat ding niet thuis hebben.
Leuk mini-uggjes voor Macy, lekker warm voor de winter. Merel heeft een schilderijtje van een kangaroetje met echt vacht. Hing bij mijn moeder en zij mocht het erven toen mijn moeder overleed. Ze vond het altijd al zo mooi!
Rust lekker uit, zie je leuke gardarobe op de foto’s, geweldig. Stuk voor stuk super. Die Shirts van Albert staan hem ook goed (voor die jaloers wordt hahaha).
Ik geniet weer verder van jullie reis.
Weer zo’n mooi verhaal ,en wat een pracht natuur foto’s hebben jullie weer gemaakt,is echt mee genieten vanuit mijn brabants dorpje……hoop dat alles weer beter gaat met jullie…..groetjes en geniet….Mia.
Door tijdgebrek lag ik hopeloos achter. Dit weekend helemaal bijgelezen en GENOTEN van jullie reis en de foto’s. Wat een geweldige ervaring is zo’n Australiereis.
Geniet er nog van! XXX